Κοιτάζω απ’ το παράθυρο τη θάλασσα
αυτό το Καλοκαίρι ήτανε μικρό
Κι εσύ παράπονο μέσα στα μάτια μου
Εσύ που μου ’πες τόσα σ’ αγαπώ
Δε σ’ αδικώ
σ’ αυτά τα μάτια δεν μπορώ ν’ αντισταθώ
Κι όμως το ήξερα απ’ το πρώτο μας λεπτό
πως θα’ ναι λίγο, μόνο για λίγο
Κι εγώ κοιτάζω απ’ το παράθυρο τα κύματα
Μες στον καφέ μου το φιλί σου το πικρό
Ρίχνω το δάκρυ μου, στ’ άδειο κρεβάτι μου
και σ’ αποχαιρετώ.
|
Kitázo ap’ to paráthiro ti thálassa
aftó to Kalokeri ítane mikró
Ki esí parápono mésa sta mátia mu
Esí pu mu ’pes tósa s’ agapó
De s’ adikó
s’ aftá ta mátia den boró n’ antistathó
Ki ómos to íksera ap’ to próto mas leptó
pos tha’ ne lígo, móno gia lígo
Ki egó kitázo ap’ to paráthiro ta kímata
Mes ston kafé mu to filí su to pikró
Ríchno to dákri mu, st’ ádio kreváti mu
ke s’ apocheretó.
|