Κάποτε για μένα
ήταν η πνοή μου,
φως μες στο σκοτάδι
στη θολή ζωή μου.
Δε θυμάμαι πως τη λένε,
δε θυμάμαι να το πω.
Μα τα μάτια μου σαν κλαίνε,
στο πικρό μου δάκρυ λένε
πως κρυφά την αγαπώ.
Κάποτε για μένα
ήταν η ελπίδα.
Χάθηκε και πάει,
δεν την ξαναείδα.
Δε θυμάμαι πως τη λένε,
δε θυμάμαι να το πω.
Μα τα μάτια μου σαν κλαίνε,
στο πικρό μου δάκρυ λένε
πως κρυφά την αγαπώ.
|
Kápote gia ména
ítan i pnoí mu,
fos mes sto skotádi
sti tholí zoí mu.
De thimáme pos ti léne,
de thimáme na to po.
Ma ta mátia mu san klene,
sto pikró mu dákri léne
pos krifá tin agapó.
Kápote gia ména
ítan i elpída.
Cháthike ke pái,
den tin ksanaida.
De thimáme pos ti léne,
de thimáme na to po.
Ma ta mátia mu san klene,
sto pikró mu dákri léne
pos krifá tin agapó.
|