|
Δεν είμαι αυτή που όταν ξυπνάς
θα σ’ αγκαλιάζει τρυφερά
ούτε αυτή που θα χωρά
στο πρόγραμμά σου σταθερά
Δεν είμαι αυτή που θα φυλάει
τα όνειρά σου απ’ το κακό
Λυπάμαι – αυτή δεν είμαι εγώ
Δεν είμαι αυτή που θα σού πει
πως θέλει να σε παντρευτεί
Δεν έχω μόνιμη δουλειά,
ούτε μ’ αρέσουν τα παιδιά
Δεν είμαι εκείνη που κρατάει
το μέλλον σου το μακρινό
Λυπάμαι – μα δεν είμαι εγώ
Όμως ετούτη τη στιγμή
το βράδυ αυτό το αποψινό
για ‘μας θα γίνει ότι πιο αληθινό
Κι ας μη μας βγαίνουν οι αριθμοί
για κάτι πιο παντοτινό
Δεν είμαι αυτή, μα είμαι εγώ
και είμαι εδώ
Δεν είμαι αυτή που όσο γερνάς
θα βρίσκει τρόπους να ξεχνάς
Δεν είμαι αυτή που αν χρειαστείς
θα δώσει χέρι να πιαστείς
Δεν κουβαλάω τα κλειδιά
από τον έβδομο ουρανό
Λυπάμαι – αυτή δεν είμαι εγώ
|
Den ime aftí pu ótan ksipnás
tha s’ agkaliázi triferá
ute aftí pu tha chorá
sto prógrammá su statherá
Den ime aftí pu tha filái
ta ónirá su ap’ to kakó
Lipáme – aftí den ime egó
Den ime aftí pu tha su pi
pos théli na se pantrefti
Den écho mónimi duliá,
ute m’ arésun ta pediá
Den ime ekini pu kratái
to méllon su to makrinó
Lipáme – ma den ime egó
Όmos etuti ti stigmí
to vrádi aftó to apopsinó
gia ‘mas tha gini óti pio alithinó
Ki as mi mas vgenun i arithmi
gia káti pio pantotinó
Den ime aftí, ma ime egó
ke ime edó
Den ime aftí pu óso gernás
tha vríski trópus na ksechnás
Den ime aftí pu an chriastis
tha dósi chéri na piastis
Den kuvaláo ta klidiá
apó ton évdomo uranó
Lipáme – aftí den ime egó
|
