|
Σε κουβαλώ
μέσα στο σπίτι που η φωνή σου έχει μείνει,
κι όταν η πόρτα μου πίσω απ’ τον κόσμο κλείνει
σε στήνω απέναντι και σε πυροβολώ.
Μα δεν πεθαίνεις, δεν πεθαίνεις,
κι αν σε στήσουνε σε χίλια αποσπάσματα.
Ναι, δεν πεθαίνεις, δεν πεθαίνεις,
είναι αθάνατες οι τύψεις και τα οράματα.
Σε κουβαλώ
και σε πηγαίνω όπου με σέρνουνε οι δρόμοι,
κι όταν τις νύχτες μένουμε οι δυο μας μόνοι
σε στήνω απέναντι και σε γλυκοφιλώ.
Μα δε μ’ αγγίζεις, δε μ’ αγγίζεις,
δεν με φιλάς, κι αν σε παρακαλώ με κλάματα.
Ναι, δε μ’ αγγίζεις, δε μ’ αγγίζεις,
δεν έχουν δάχτυλα οι μνήμες και τα οράματα.
Σε κουβαλώ,
σε νιώθω δίπλα να ανασαίνεις, έρωτά μου,
πιο ζωντανός απ’ όταν ήσουνα κοντά μου.
Σε κουβαλώ, σε κουβαλώ, σε κουβαλώ.
|
Se kuvaló
mésa sto spíti pu i foní su échi mini,
ki ótan i pórta mu píso ap’ ton kósmo klini
se stíno apénanti ke se pirovoló.
Ma den pethenis, den pethenis,
ki an se stísune se chília apospásmata.
Ne, den pethenis, den pethenis,
ine athánates i típsis ke ta orámata.
Se kuvaló
ke se pigeno ópu me sérnune i drómi,
ki ótan tis níchtes ménume i dio mas móni
se stíno apénanti ke se glikofiló.
Ma de m’ angizis, de m’ angizis,
den me filás, ki an se parakaló me klámata.
Ne, de m’ angizis, de m’ angizis,
den échun dáchtila i mnímes ke ta orámata.
Se kuvaló,
se niótho dípla na anasenis, érotá mu,
pio zontanós ap’ ótan ísuna kontá mu.
Se kuvaló, se kuvaló, se kuvaló.
|
