|
Ψηλά βουνά η αγάπη
λένε μετακινεί
μα εδώ δεν περισσεύει
καρδιά και υπομονή
ξεβάφουνε οι λύπες μου
για όσα έχω χάσει
κι εσύ μ’ έχεις ξεχάσει
Στον όρμο μια σειρήνα
σε βέβηλο χορό
το σκοτεινό της βλέμμα
μαχαίρι στο νερό
μαύρα πουλιά θαλασσινά
πετούν στον ουρανό της
να ‘ξερα τον καημό της
Άγιος κολασμένος
που ξέμεινε στη γη
λέει τη φωτιά λουλούδι
το σούρουπο αυγή
πάνω στην κόψη του κενού
πατούν όσοι αγαπάνε
δε νοιάζονται πού πάνε
Για φάρσα ιστορία
μιλάει ένας τρελός
λάθος είναι η πορεία
λάθος και ο γιαλός
πες μου ποια είναι η λογική
και ποια η παραφροσύνη
στου κόσμου το καμίνι
Έλα κοντά μου απόψε
με πρόθυμη καρδιά
τη συννεφιά σου διώξε
κι αφήσου στη βραδιά
σε χρόνους δίχως όνομα
θα πλέξουμε ταξίμια
μ’ αηδόνια και μ’ αγρίμια
|
Psilá vuná i agápi
léne metakini
ma edó den perissevi
kardiá ke ipomoní
kseváfune i lípes mu
gia ósa écho chási
ki esí m’ échis ksechási
Ston órmo mia sirína
se vévilo choró
to skotinó tis vlémma
macheri sto neró
mavra puliá thalassiná
petun ston uranó tis
na ‘ksera ton kaimó tis
Άgios kolasménos
pu ksémine sti gi
léi ti fotiá luludi
to surupo avgí
páno stin kópsi tu kenu
patun ósi agapáne
de niázonte pu páne
Gia fársa istoría
milái énas trelós
láthos ine i poria
láthos ke o gialós
pes mu pia ine i logikí
ke pia i parafrosíni
stu kósmu to kamíni
Έla kontá mu apópse
me próthimi kardiá
ti sinnefiá su diókse
ki afísu sti vradiá
se chrónus díchos ónoma
tha pléksume taksímia
m’ aidónia ke m’ agrímia
|
