|
Το στάχυ για να χει στη ράχη πολύ καρπό
Λυγάει στη γη και λέει σ’ αγαπώ
Δρεπάνι το φτάνει και χάνει τη μάνα του
Αμάν ζωή, ψωμί μου ζεστό
Ό,τι προκόβει το κόβει
γιατί κλαις
ταΐζονται φόβοι
Δόξα να λες
Δόξα να λες
Στον κόσμο άλλος σπέρνει κι άλλος θέρισε
Το χώμα μισθό δεν παίρνει
ποιον φοβέρισε
Σαν πιει νερό
σκάει χλωρό
Στ’ αμπέλι, στον τρύγο
θα φύγω σου το `γραψα
Το κλήμα εδώ, πασχίζει λοξά
Σταφύλι κι οι φίλοι
καθένας στη ζάλη του
Αμάν κρασί χαλάλι του
χρώμα του μούστου
του γούστου να βρω τι
Μια νύχτα του Αυγούστου
στο `γραψα εκεί
Πως ό,τι προκόβει ξεκόβει
γιατί κλαις
Κι αν βρήκε Ηρώδη
δόξα να λες
|
To stáchi gia na chi sti ráchi polí karpó
Ligái sti gi ke léi s’ agapó
Drepáni to ftáni ke cháni ti mána tu
Amán zoí, psomí mu zestó
Ό,ti prokóvi to kóvi
giatí kles
taΐzonte fóvi
Dóksa na les
Dóksa na les
Ston kósmo állos spérni ki állos thérise
To chóma misthó den perni
pion fovérise
San pii neró
skái chloró
St’ abéli, ston trígo
tha fígo su to `grapsa
To klíma edó, paschízi loksá
Stafíli ki i fíli
kathénas sti záli tu
Amán krasí chaláli tu
chróma tu mustu
tu gustu na vro ti
Mia níchta tu Avgustu
sto `grapsa eki
Pos ó,ti prokóvi ksekóvi
giatí kles
Ki an vríke Iródi
dóksa na les
|
