Σβήνει η φωνή μες στο πλήθος σε ζητώ,
ό, τι έχω είσαι συ, όλα χάθηκαν στο λεπτό.
Σε μια πορεία στερνή τη ζωή μου ακολουθώ,
δεν θ’ αντέξω μοναχή με τον φόβο να μετρηθώ.
Δεν έχει επιστροφή, κλείσαν οι δρόμοι πια για μας
κι αν λύγισε η ψυχή, πίσω ποτέ σου μην κοιτάς.
Τι θα μας βρει ποιος το ξέρει τώρα πια;
Κάθε βήμα μου οδηγεί απ’ τη γη μας στο πουθενά.
Το καραβάνι μακρύ πίσω σύνορα κλειστά,
σαν ταινία σκοτεινή η ζωή μας όλη περνά.
Δεν έχει επιστροφή, κλείσαν οι δρόμοι πια για μας
κι αν λύγισε η ψυχή, πίσω ποτέ σου μην κοιτάς.
Σβήνει η φωνή μες στο πλήθος σε ζητώ,
μη μ’ αφήσεις μοναχή με τον φόβο να μετρηθώ.
Κι αν θα λυγίσει η ψυχή δώσ’ μου χέρι να πιαστώ,
τώρα πάλι απ’ την αρχή τη ζωή μου πρέπει να βρω.
|
Svíni i foní mes sto plíthos se zitó,
ó, ti écho ise si, óla cháthikan sto leptó.
Se mia poria sterní ti zoí mu akoluthó,
den th’ antékso monachí me ton fóvo na metrithó.
Den échi epistrofí, klisan i drómi pia gia mas
ki an lígise i psichí, píso poté su min kitás.
Ti tha mas vri pios to kséri tóra pia;
Káthe víma mu odigi ap’ ti gi mas sto puthená.
To karaváni makrí píso sínora klistá,
san tenía skotiní i zoí mas óli perná.
Den échi epistrofí, klisan i drómi pia gia mas
ki an lígise i psichí, píso poté su min kitás.
Svíni i foní mes sto plíthos se zitó,
mi m’ afísis monachí me ton fóvo na metrithó.
Ki an tha ligisi i psichí dós’ mu chéri na piastó,
tóra páli ap’ tin archí ti zoí mu prépi na vro.
|