Εγώ είμ’ ο κόσμος, εγώ.
Με κύκλους καθρεφτίζω τη ζωή μου.
Χιλιάδες οι χαλκάδες στο λαιμό,
σα σκλάβα σε χαρέμι η ψυχή μου.
Και γυρνώ στο πουθενά που δεν έχει τέρμα,
που ’χει κρίματα, καημούς και θεούς στο ψέμα.
Και μετράω φυλακές και στα μάτια φόβους,
αδειανές τις αγκαλιές κι όλο παρανόμους.
Εγώ είμαι ο κόσμος, εγώ.
Εγώ είμαι ο κόσμος, εγώ,
μικρός και αφιλόξενος πλανήτης.
Εγώ είμαι της αλήθειας ο φονιάς
σε δρόμους που δεν έσμιξα μαζί της.
Και γυρνώ στο πουθενά που δεν έχει τέρμα,
που ’χει κρίματα, καημούς και θεούς στο ψέμα.
Και μετράω φυλακές και στα μάτια φόβους,
αδειανές τις αγκαλιές κι όλο παρανόμους.
Εγώ είμ’ ο κόσμος, εγώ.
|
Egó im’ o kósmos, egó.
Me kíklus kathreftízo ti zoí mu.
Chiliádes i chalkádes sto lemó,
sa skláva se charémi i psichí mu.
Ke girnó sto puthená pu den échi térma,
pu ’chi krímata, kaimus ke theus sto pséma.
Ke metráo filakés ke sta mátia fóvus,
adianés tis agkaliés ki ólo paranómus.
Egó ime o kósmos, egó.
Egó ime o kósmos, egó,
mikrós ke afilóksenos planítis.
Egó ime tis alíthias o foniás
se drómus pu den ésmiksa mazí tis.
Ke girnó sto puthená pu den échi térma,
pu ’chi krímata, kaimus ke theus sto pséma.
Ke metráo filakés ke sta mátia fóvus,
adianés tis agkaliés ki ólo paranómus.
Egó im’ o kósmos, egó.
|