|
Μ’ έπνιγε μια στεναχώρια μέσα μου από καιρό
κι έβλεπα μες στη μορφή σου το μεγάλο χωρισμό.
Άφησα και τις αγάπες, άφησα και τα φιλιά
κι έφυγα απ’ τη ζωή σου με βαριά καρδιά.
Κάτι μέσα μου πεθαίνει κι όμως επιζώ
πάντοτε σε κάθε χωρισμό.
Κι είμαι ακόμα εδώ
με το πουκάμισο ανοιχτό,
παίρνω το ρίσκο να σταθώ
στο πιο μεγάλο χωρισμό.
Κι όμως επιζώ
με κάποιο τρόπο μαγικό
πάντα σε κάθε χωρισμό,
λέω «πεθαίνω»,
μα στο τέλος επιζώ.
Μη ρωτάς πως τα περνάω, που κοιμάμαι και πως ζω,
συνεχίζω να υπάρχω και μετά το χωρισμό.
Έκλεισα και τη καρδιά μου και δε σε χωράει πια,
έκλεισα με την αγάπη γι’ άλλη μια φορά.
Κάτι μέσα μου πεθαίνει κι όμως επιζώ
πάντοτε σε κάθε χωρισμό.
Κι είμαι ακόμα εδώ
με το πουκάμισο ανοιχτό,
παίρνω το ρίσκο να σταθώ
στο πιο μεγάλο χωρισμό.
Κι όμως επιζώ
με κάποιο τρόπο μαγικό
πάντα σε κάθε χωρισμό,
λέω «πεθαίνω»,
μα στο τέλος επιζώ.
|
M’ épnige mia stenachória mésa mu apó keró
ki évlepa mes sti morfí su to megálo chorismó.
Άfisa ke tis agápes, áfisa ke ta filiá
ki éfiga ap’ ti zoí su me variá kardiá.
Káti mésa mu petheni ki ómos epizó
pántote se káthe chorismó.
Ki ime akóma edó
me to pukámiso anichtó,
perno to rísko na stathó
sto pio megálo chorismó.
Ki ómos epizó
me kápio trópo magikó
pánta se káthe chorismó,
léo «petheno»,
ma sto télos epizó.
Mi rotás pos ta pernáo, pu kimáme ke pos zo,
sinechízo na ipárcho ke metá to chorismó.
Έklisa ke ti kardiá mu ke de se chorái pia,
éklisa me tin agápi gi’ álli mia forá.
Káti mésa mu petheni ki ómos epizó
pántote se káthe chorismó.
Ki ime akóma edó
me to pukámiso anichtó,
perno to rísko na stathó
sto pio megálo chorismó.
Ki ómos epizó
me kápio trópo magikó
pánta se káthe chorismó,
léo «petheno»,
ma sto télos epizó.
|
