Το βράδυ απ’ το μπαλκόνι μου
τ’ αστέρια σαν κοιτώ
μονάχα εσένα σκέφτομαι
εσένα που αγαπώ
Το βράδυ απ’ το μπαλκόνι μου
κοιτάω τον ουρανό
φαντάζομαι πως είμαστε
μαζί εμείς οι δυο
Ακόμα αντέχω να κοιτώ τον ουρανό
ακόμα αντέχω να φωνάζω σ’ αγαπώ
ακόμα μοιάζει με αιώνας το λεπτό
αφού δεν είσαι πια εδώ
δεν είσαι πια εδώ και είμαι μόνος
και είμαι μόνος
Είμαι μόνος, είμαι μόνος κι είναι αβάσταχτος
ο πόνος που μου λείπεις
κι είμαι μόνος, κι είμαι μόνος δεν μπορώ να το πιστέψω
πως μου λείπεις
|
To vrádi ap’ to balkóni mu
t’ astéria san kitó
monácha eséna skéftome
eséna pu agapó
To vrádi ap’ to balkóni mu
kitáo ton uranó
fantázome pos imaste
mazí emis i dio
Akóma antécho na kitó ton uranó
akóma antécho na fonázo s’ agapó
akóma miázi me eónas to leptó
afu den ise pia edó
den ise pia edó ke ime mónos
ke ime mónos
Ime mónos, ime mónos ki ine avástachtos
o pónos pu mu lipis
ki ime mónos, ki ime mónos den boró na to pistépso
pos mu lipis
|