Σ’ αποχαιρέτησα γλυκά
και πέταξα για τη ζωή μου,
μα πάλι εμπρός μου ξαφνικά
περνάς και κόβεται η πνοή μου.
Τα φώτα έσβησα στο χτες,
τον κόσμο είδα μ’ άλλα μάτια,
ποιος ξέρει αν φταίω ή αν φταις,
οι δυο μας γίναμε κομμάτια
Είν’ η βροχή, είναι και η νύχτα
που με μπλέκουνε νοσταλγικά
μέσα στα δίχτυα.
Είν’ η βροχή, είναι και η νύχτα
στο σκοτάδι αν με δεις αστραπή,
τα μάτια σου κλείσ’ τα
Στον άνεμο και στη φωτιά
ορκίστηκα πως θα ξεχάσω,
και, αν σε βρω σε μια ματιά,
να μην τρομάξω και τα χάσω
Είν’ η βροχή, είναι και η νύχτα
που με μπλέκουνε νοσταλγικά
μέσα στα δίχτυα
Είν’ η βροχή, είναι και η νύχτα
στο σκοτάδι αν με δεις αστραπή,
τα μάτια σου κλείσ’ τα
|
S’ apocherétisa gliká
ke pétaksa gia ti zoí mu,
ma páli ebrós mu ksafniká
pernás ke kóvete i pnoí mu.
Ta fóta ésvisa sto chtes,
ton kósmo ida m’ álla mátia,
pios kséri an fteo í an ftes,
i dio mas giname kommátia
In’ i vrochí, ine ke i níchta
pu me blékune nostalgiká
mésa sta díchtia.
In’ i vrochí, ine ke i níchta
sto skotádi an me dis astrapí,
ta mátia su klis’ ta
Ston ánemo ke sti fotiá
orkístika pos tha ksecháso,
ke, an se vro se mia matiá,
na min tromákso ke ta cháso
In’ i vrochí, ine ke i níchta
pu me blékune nostalgiká
mésa sta díchtia
In’ i vrochí, ine ke i níchta
sto skotádi an me dis astrapí,
ta mátia su klis’ ta
|