|
Κύμα γαλάζιο τα μάτια σου
άλογο άσπρο η χαίτη ανεμίζει
σαν ψάχνω να σε βρω
μέσα στη νύχτα
πέρασαν οι μέρες.
Σαν τον χρόνο κύλησε από πάνω σου η ματιά μου
μόνο ο πυρετός αστράφτει, γύρω σκοτεινιά
όνειρο είναι
ήσυχα κοιμήσου
στην αγκαλιά μου
χρώματα πολλά.
Πάντα σε γνώριζα
κι ήταν η σκέψη μου σύννεφο γκρίζο
ώσπου ήρθαν οι βροχές
και τις μορφές μας
ο άνεμος τις πήρε.
Κι είναι μακρινός πια ο τόπος που ‘χεις γεννηθεί
κι είναι φοβισμένα τα σκυλιά που τον φυλάνε
έλα κοντά μου
ίσως θυμηθείς
ποιο είναι τ’ όνομά σου.
Πως τρεμοπαίζαν τα βλέφαρα
πως παιχνιδίζαν του ήλιου οι αχτίδες
και πόσο μακρινός
ο κόσμος όλος
πόσο μακρινός.
Όλες μας οι μνήμες γίναν στάχτη μονομιάς
μοναχά το θρόισμα των φύλλων απαντάει
ψιθυριστά
στου πουλιού το κλάμα
που ‘χει ξεχάσει
να πετάει.
Τα όνειρα έγιναν θολά, θολός κι ο κόσμος γύρω
όνειρο κι οι λέξεις μαγεμένο να κρατιέμαι
έλα κοντά μου,
ίσως θυμηθείς
ποιο είναι τ’ όνομά σου.
|
Kíma galázio ta mátia su
álogo áspro i cheti anemízi
san psáchno na se vro
mésa sti níchta
pérasan i méres.
San ton chróno kílise apó páno su i matiá mu
móno o piretós astráfti, giro skotiniá
óniro ine
ísicha kimísu
stin agkaliá mu
chrómata pollá.
Pánta se gnóriza
ki ítan i sképsi mu sínnefo gkrízo
óspu írthan i vrochés
ke tis morfés mas
o ánemos tis píre.
Ki ine makrinós pia o tópos pu ‘chis gennithi
ki ine fovisména ta skiliá pu ton filáne
éla kontá mu
ísos thimithis
pio ine t’ ónomá su.
Pos tremopezan ta vléfara
pos pechnidízan tu íliu i achtídes
ke póso makrinós
o kósmos ólos
póso makrinós.
Όles mas i mnímes ginan stáchti monomiás
monachá to thróisma ton fíllon apantái
psithiristá
stu puliu to kláma
pu ‘chi ksechási
na petái.
Ta ónira éginan tholá, tholós ki o kósmos giro
óniro ki i léksis mageméno na kratiéme
éla kontá mu,
ísos thimithis
pio ine t’ ónomá su.
|
