|
Το χάραμα πήρα
του ήλιου το δρόμο
κρεμώντας τη λύρα
τη δίκαιη στον ώμο
κι απ’ όπου χαράζει
κι ως όπου βυθά
Παράμερα στέκει
ο άντρας και κλάιει
αργά το ντουφέκι
σηκώνει και λέει
σε τούτο το χέρι
τι κάνεις εσύ;
Ο εχθρός μου το ξέρει
πως μου `σαι βαρύ
Της μάνας ω! λαύρα
τα τέκνα τριγύρου
φθαρμένα και φαύλα
σαν ίσκιος ονείρου
λαλεί το πουλάκι
στου πόνου τη γη
και βρίσκει σπυράκι
κι η μάνα φθονεί
|
To chárama píra
tu íliu to drómo
kremóntas ti líra
ti díkei ston ómo
ki ap’ ópu charázi
ki os ópu vithá
Parámera stéki
o ántras ke kláii
argá to ntuféki
sikóni ke léi
se tuto to chéri
ti kánis esí;
O echthrós mu to kséri
pos mu `se varí
Tis mánas o! lavra
ta tékna trigiru
ftharména ke favla
san ískios oniru
lali to puláki
stu pónu ti gi
ke vríski spiráki
ki i mána fthoni
|
