|
Κι ήρθε η ώρα να μου πεις
απ’ τη ζωή μου πως θα βγεις,
πόσα σου έδωσα χωρίς να λογαριάζεις
κι είναι στ’ αλήθεια ν’ απορείς,
που έτσι εύκολα μπορείς
σαν το πουκάμισο εσύ να με αλλάζεις!
Είχα ψυχή που όλα τα λάθη σου τα χώρεσε,
που όλα τ’ άντεξε και όλα σ’ τα συγχώρεσε,
είχα καρδιά μεγάλη όσο η υφήλιος
κι εσύ με χώρισες στα δύο σαν εμφύλιος!
Κι ήρθε η ώρα να μου πεις
χωρίς καθόλου να ντραπείς
πως όσα έχτισα για σένα θα γκρεμίσεις,
λες ότι πια δε μ’ αγαπάς,
Θεέ μου, τι εύκολα ξεχνάς,
μετά από τόσες αγκαλιές και αναμνήσεις!
|
Ki írthe i óra na mu pis
ap’ ti zoí mu pos tha vgis,
pósa su édosa chorís na logariázis
ki ine st’ alíthia n’ aporis,
pu étsi efkola boris
san to pukámiso esí na me allázis!
Icha psichí pu óla ta láthi su ta chórese,
pu óla t’ ántekse ke óla s’ ta sigchórese,
icha kardiá megáli óso i ifílios
ki esí me chórises sta dío san emfílios!
Ki írthe i óra na mu pis
chorís kathólu na ntrapis
pos ósa échtisa gia séna tha gkremísis,
les óti pia de m’ agapás,
Theé mu, ti efkola ksechnás,
metá apó tóses agkaliés ke anamnísis!
|
