Ένοχος μέσα μου γυρνώ
στους έρημους τους δρόμους
πληγή μου είσαι και πονώ
στους κρύους διαδρόμους.
Δίχως καμιά εναλλαγή
το νου μου βασανίζω
χαράματα θα ξαναρθεί
αυτό ναι που ελπίζω.
Στη ζωή μου ήταν λάθος,
σφάλμα ανεπανόρθωτο
με πλημμύρισε το πάθος,
ζώντας τ’ ακατόρθωτο.
Ρόλο μου παίζει ύποπτο
αληθινή γυναίκα
στο σπίτι δεν κοιμήθηκε
η ώρα τρεις και δέκα.
Να της χαρίσω μια βραδιά
να με θυμάται πάντα
κι αν τύχει και με σιχαθεί
δικό της να `ναι το σφάλμα.
|
Έnochos mésa mu girnó
stus érimus tus drómus
pligí mu ise ke ponó
stus kríus diadrómus.
Díchos kamiá enallagí
to nu mu vasanízo
charámata tha ksanarthi
aftó ne pu elpízo.
Sti zoí mu ítan láthos,
sfálma anepanórthoto
me plimmírise to páthos,
zóntas t’ akatórthoto.
Rólo mu pezi ípopto
alithiní gineka
sto spíti den kimíthike
i óra tris ke déka.
Na tis charíso mia vradiá
na me thimáte pánta
ki an tíchi ke me sichathi
dikó tis na `ne to sfálma.
|