|
Έντεκα και πέντε λέει μια φωνή στο ραδιόφωνο
κι η νύχτα βρέχει μοναξιά και αγωνία
Λέω τ’ όνομά σου, λέω, μ’ ένα τρόπο χαμηλόφωνο
και η ζωή περνά μπροστά μου σαν ταινία
Σε λίγο θα `ρθουν τα μεσάνυχτα
κι η απουσία σου σαν πυρετός
και πάλι θα με καίει
Σε λίγο θα `ρθουν τα μεσάνυχτα
κι ό,τι αγγίζω κι ό,τι σκέφτομαι θα νιώθω
πως μου φταίει
Έντεκα και δέκα δείχνει το ρολόι που μου χάρισες
το σπίτι μοιάζει φυλακή χωρίς εσένα
Κλαίω και κοιτάζω, κλαίω, όσα δίπλα μου αγάπησες
και στην καρδιά μου είναι όλα ραγισμένα
Σε λίγο θα `ρθουν τα μεσάνυχτα
κι η απουσία σου σαν πυρετός
και πάλι θα με καίει
Σε λίγο θα `ρθουν τα μεσάνυχτα
κι ό,τι αγγίζω κι ό,τι σκέφτομαι θα νιώθω
πως μου φταίει
Δώδεκα και κάτι νιώθω της ψυχής σου τον απόηχο
να λέει θα `ρθεις το πρωί να με ξυπνήσεις.
|
Έnteka ke pénte léi mia foní sto radiófono
ki i níchta vréchi monaksiá ke agonía
Léo t’ ónomá su, léo, m’ éna trópo chamilófono
ke i zoí perná brostá mu san tenía
Se lígo tha `rthun ta mesánichta
ki i apusía su san piretós
ke páli tha me kei
Se lígo tha `rthun ta mesánichta
ki ó,ti angizo ki ó,ti skéftome tha niótho
pos mu ftei
Έnteka ke déka dichni to rolói pu mu chárises
to spíti miázi filakí chorís eséna
Kleo ke kitázo, kleo, ósa dípla mu agápises
ke stin kardiá mu ine óla ragisména
Se lígo tha `rthun ta mesánichta
ki i apusía su san piretós
ke páli tha me kei
Se lígo tha `rthun ta mesánichta
ki ó,ti angizo ki ó,ti skéftome tha niótho
pos mu ftei
Dódeka ke káti niótho tis psichís su ton apóicho
na léi tha `rthis to pri na me ksipnísis.
|
