|
Σαλπάραμε μια νύχτα του Φλεβάρη
εγώ με δυο τρεις άλλους ναυτικούς
ο ουρανός ήτανε μαύρος, και σημάδι
κανένα δεν υπήρχε απ’ τους παλιούς.
Φούσκωσαν τα πανιά, και παίξανε τρομπέτες
ούρλιαξαν κάποιον άγριο σκοπό,
θυμάμαι πάντα μου `λεγες πως πρέπει να πιστεύω,
να μάχομαι, και αν μπορώ κάποτε και να φεύγω.
Κι οι πόλεις πέφταν πρώτα η μια και ύστερα η άλλη
φαρμάκι μες στου δράκου την ψυχή
μ’ αρέσει να ονειρεύομαι πως λευτερώνω πάλι
τη φαντασία το ταξίδι και τη μαγεία για πανοπλία.
Δον Κιχώτες! Δον Κιχώτες!
Γιατί καθένας κάποτε τολμά και ακουμπάει
εκεί που δεν τον πνίγει η λογική
εκεί που ακόμα νιώθοντας μπορεί να ακολουθάει
ένα δικό του όνειρο, και ίσως και την ίδια τη ζωή.
Δον Κιχώτες! Δον Κιχώτες!
|
Salpárame mia níchta tu Flevári
egó me dio tris állus naftikus
o uranós ítane mavros, ke simádi
kanéna den ipírche ap’ tus palius.
Fuskosan ta paniá, ke peksane trobétes
urliaksan kápion ágrio skopó,
thimáme pánta mu `leges pos prépi na pistevo,
na máchome, ke an boró kápote ke na fevgo.
Ki i pólis péftan próta i mia ke ístera i álli
farmáki mes stu dráku tin psichí
m’ arési na onirevome pos lefteróno páli
ti fantasía to taksídi ke ti magia gia panoplía.
Don Kichótes! Don Kichótes!
Giatí kathénas kápote tolmá ke akubái
eki pu den ton pnígi i logikí
eki pu akóma nióthontas bori na akoluthái
éna dikó tu óniro, ke ísos ke tin ídia ti zoí.
Don Kichótes! Don Kichótes!
|
