|
Τον κόσμο άφησα
μια μέρα μεθυσμένη
από αλλιώτικους ρυθμούς
ψάχνοντας τ’ Άγιο νερό
που σβήνει όλους τους καημούς
δίχως να το βρω.
Και πάλι γύρισα
κοντά σου διψασμένη
για τα δικά σου τα φιλιά
κι είχε μια γεύση η βραδιά
από ψυχή κι από καρδιά
μες τα σκοτεινά.
Ξανά μαζί πάλι στην ίδια φλόγα
σαν μαγεμένοι
δραπετεύουμε κι οι δυο
στης τρέλας μας τις νύχτες
ωραίοι και ξενύχτες
στον ίδιο πυρετό.
Ξανά μαζί
κι αλλιώς μας φαίνεται καρδιά μου
πως η ζωή μας τώρα δένεται
εσύ κι εγώ
κι ό,τι μας πόνεσε καρδιά μου
στο παρελθόν άστο να καίγεται.
Τον κόσμο άφησα
μια νύχτα μεθυσμένη
απ’αλλόκοτους χορούς
και σ’ ένα δάσος με φωτιές
ξενύχτησα με τους καιρούς
μιλώντας για το χθες.
Και τότε γύρισα
κρυφά μετανιωμένη
πριν ξημερώσει το πρωί
και ένιωσα μέσα μου βαθιά
πως όσα γύρευε η καρδιά
ήσουνα εσύ.
|
Ton kósmo áfisa
mia méra methisméni
apó alliótikus rithmus
psáchnontas t’ Άgio neró
pu svíni ólus tus kaimus
díchos na to vro.
Ke páli girisa
kontá su dipsasméni
gia ta diká su ta filiá
ki iche mia gefsi i vradiá
apó psichí ki apó kardiá
mes ta skotiná.
Ksaná mazí páli stin ídia flóga
san mageméni
drapetevume ki i dio
stis trélas mas tis níchtes
orei ke kseníchtes
ston ídio piretó.
Ksaná mazí
ki alliós mas fenete kardiá mu
pos i zoí mas tóra dénete
esí ki egó
ki ó,ti mas pónese kardiá mu
sto parelthón ásto na kegete.
Ton kósmo áfisa
mia níchta methisméni
ap’allókotus chorus
ke s’ éna dásos me fotiés
kseníchtisa me tus kerus
milóntas gia to chthes.
Ke tóte girisa
krifá metanioméni
prin ksimerósi to pri
ke éniosa mésa mu vathiá
pos ósa gireve i kardiá
ísuna esí.
|
