|
Εσύ που ξέρεις πως γεννιέται ένα λουλούδι,
εσύ που ξέρεις τη ζωή να τραγουδάς,
πήρες κλωστή από της άνοιξης το χνούδι
και στην καρδιά μου την αγάπη σου κεντάς.
Εσύ που ξέρεις πότε βγαίνει το φεγγάρι,
μέσα απ’ το πέλαγος, ωραίο και χλωμό,
ήρθες αγάπη μου τ’ απόβραδο με χάρη
για να μου δώσεις απ’ τα χείλια σου χυμό.
Εσύ που ξέρεις τη ζωή, εσύ που ξέρεις,
θα υποφέρεις πιο πολύ, θα υποφέρεις.
Εσύ που ξέρεις τη ζωή να ομορφαίνεις,
εσύ που έμαθες μπαλάντες στα πουλιά,
μ’ ένα χαμόγελο την πίκρα μου γλυκαίνεις
όταν κουρνιάζω στη δική σου αγκαλιά.
Κι εγώ που έμαθα κοντά σου ν’ αγαπάω,
και να γιατρεύω με τραγούδι την πληγή,
κοιτώ τ’ αστέρια κι όλη νύχτα τα μετράω
για να τα χάσω μόλις έρθει η χαραυγή.
Εσύ που ξέρεις τη ζωή, εσύ που ξέρεις,
θα υποφέρεις πιο πολύ, θα υποφέρεις.
|
Esí pu kséris pos genniéte éna luludi,
esí pu kséris ti zoí na tragudás,
píres klostí apó tis ániksis to chnudi
ke stin kardiá mu tin agápi su kentás.
Esí pu kséris póte vgeni to fengári,
mésa ap’ to pélagos, oreo ke chlomó,
írthes agápi mu t’ apóvrado me chári
gia na mu dósis ap’ ta chilia su chimó.
Esí pu kséris ti zoí, esí pu kséris,
tha ipoféris pio polí, tha ipoféris.
Esí pu kséris ti zoí na omorfenis,
esí pu émathes balántes sta puliá,
m’ éna chamógelo tin píkra mu glikenis
ótan kurniázo sti dikí su agkaliá.
Ki egó pu ématha kontá su n’ agapáo,
ke na giatrevo me tragudi tin pligí,
kitó t’ astéria ki óli níchta ta metráo
gia na ta cháso mólis érthi i charavgí.
Esí pu kséris ti zoí, esí pu kséris,
tha ipoféris pio polí, tha ipoféris.
|
