Έτσι είναι
κουράστηκα να σε ψάχνω
σε τούτες τις πόλεις
που δεν τελειώνουν
Έτσι είναι
Πως θα ’θελα να ήμουν
ένα πεζούλι πέτρινο
κάτω απ’ τα χέρια του ήλιου
Πως θα ’θελα να ήμουν
ένα τραγούδι άγνωστο
πάνω απ’ τα πέλαγα της γης
Πως θα ’θελα να ήμουν μια κιθάρα
που παίζει μόνη της
πάνω από τις μεγάλες
χιονισμένες μέρες
Έτσι είναι
λησμόνησα το σχήμα
το σχήμα της σκιάς σου
πάνω στην άσφαλτο
Έτσι είναι
Πως θα ’θελα να ήμουν
η άκρη από το στάχυ
στο πέρασμα του ανέμου
Πως θα ’θελα να ήμουν
το πετραδάκι του ήλιου
|
Έtsi ine
kurástika na se psáchno
se tutes tis pólis
pu den teliónun
Έtsi ine
Pos tha ’thela na ímun
éna pezuli pétrino
káto ap’ ta chéria tu íliu
Pos tha ’thela na ímun
éna tragudi ágnosto
páno ap’ ta pélaga tis gis
Pos tha ’thela na ímun mia kithára
pu pezi móni tis
páno apó tis megáles
chionisménes méres
Έtsi ine
lismónisa to schíma
to schíma tis skiás su
páno stin ásfalto
Έtsi ine
Pos tha ’thela na ímun
i ákri apó to stáchi
sto pérasma tu anému
Pos tha ’thela na ímun
to petradáki tu íliu
|