Τι θα πει πως δε φταις
και έτσι εύκολα φεύγεις
τι ζητάς στο χορό
αφού δεν έχεις
την ψυχή να χορεύεις
Μα έχω μια περηφάνια
που κρατάει ακόμη
και που δε θα μ’ αφήσει
να σ’ αλλάξω να σ’ αλλάξω
τη γνώμη
Έτσι κι αλλιώς συνήθισα
στην κάμαρη την άδεια
γι’ αυτό και δε φοβάμαι πια
της μοναξιάς την βάρδια
δεν θέλω να με λυπηθείς
δεν μου ταιριάζει
ένας ακόμα χωρισμός
μα τώρα ποιος τον λογαριάζει
Τι θα πει πως δε φταις
και αφήνεις τη μάχη
πως περνούν δεν ρωτάς
όσοι μένουνε στο τέλος
μονάχοι
Μα που ξέρεις εσύ από
έρημες νύκτες
που κρατάν μια ζωή
και τρυπούν την ψυχή σαν σαΐτες
Έτσι κι αλλιώς συνήθισα
στην κάμαρη την άδεια
γι’ αυτό και δε φοβάμαι πια
της μοναξιάς την βάρδια
δεν θέλω να με λυπηθείς
δεν μου ταιριάζει
ένας ακόμα χωρισμός
μα τώρα ποιος τον λογαριάζει
|
Ti tha pi pos de ftes
ke étsi efkola fevgis
ti zitás sto choró
afu den échis
tin psichí na chorevis
Ma écho mia perifánia
pu kratái akómi
ke pu de tha m’ afísi
na s’ allákso na s’ allákso
ti gnómi
Έtsi ki alliós siníthisa
stin kámari tin ádia
gi’ aftó ke de fováme pia
tis monaksiás tin várdia
den thélo na me lipithis
den mu teriázi
énas akóma chorismós
ma tóra pios ton logariázi
Ti tha pi pos de ftes
ke afínis ti máchi
pos pernun den rotás
ósi ménune sto télos
monáchi
Ma pu kséris esí apó
érimes níktes
pu kratán mia zoí
ke tripun tin psichí san saΐtes
Έtsi ki alliós siníthisa
stin kámari tin ádia
gi’ aftó ke de fováme pia
tis monaksiás tin várdia
den thélo na me lipithis
den mu teriázi
énas akóma chorismós
ma tóra pios ton logariázi
|