Απλωμένα τα χρόνια μου σε μια λέξη που δεν είπες κι αρνήθηκα να με κλέψει με μια λέξη λιγότερη περιμένω και στης λήθης το φόρεμα την υφαίνω.
Περιμένω τη νύχτα μου να με πάρει να ντυθώ το σκοτάδι της και τη χάρη να με πάρει στ’ ανείπωτα, στα μισά, στα κρυμμένα στη φωτιά που δεν άναψε μάτια μου, για κανένα.
Φεύγω μακριά, τ’ όνομά μου δε θυμάμαι πια.
Στα κρυμμένα, στ’ ατέλειωτα να χαρίσω τη φωτιά που δεν άναψες, μα θα σβήσω θα χαρίσω της λύπης μου την αγρύπνια το σκοτάδι που μ’ έδωσε για τ’ αγρίμια.
Της αγρύπνιας τα δόρατα και τη φόρα να κοιμίσω με τάματα σαρκοβόρα κι όπως όλα θα χάνονται πριν η μνήμη γυρίσει με μια λέξη λιγότερη και η νύχτα θα σβήσει.
Φεύγω μακριά, τ’ όνομά μου δε θυμάμαι πια.
|
Aploména ta chrónia mu se mia léksi pu den ipes ki arníthika na me klépsi me mia léksi ligóteri periméno ke stis líthis to fórema tin ifeno.
Periméno ti níchta mu na me pári na ntithó to skotádi tis ke ti chári na me pári st’ anipota, sta misá, sta krimména sti fotiá pu den ánapse mátia mu, gia kanéna.
Fevgo makriá, t’ ónomá mu de thimáme pia.
Sta krimména, st’ atéliota na charíso ti fotiá pu den ánapses, ma tha svíso tha charíso tis lípis mu tin agrípnia to skotádi pu m’ édose gia t’ agrímia.
Tis agrípnias ta dórata ke ti fóra na kimíso me támata sarkovóra ki ópos óla tha chánonte prin i mními girísi me mia léksi ligóteri ke i níchta tha svísi.
Fevgo makriá, t’ ónomá mu de thimáme pia.
|