|
Από μια νύχτα δραπετεύω σ’ άλλη νύχτα
κι όλο στην ίδια φυλακή γυρνώ Μανόλη
πνίξε τα λόγια τα βουβά μου λένε πνίχ’ τα
με μοναξιά τη μοναξιά μετράμε όλοι
Καρδιά μου πέτρωσες σ’ αυτή την προκυμαία
νύχι του φεγγαριού κι η νύχτα μια σημαία
Ανυπεράσπιστος βουλιάζω στα σκοτάδια
τα όνειρά μου νυχτοπούλια στο Πατέ
άδεια οθόνη η ζωή μου πάντα άδεια
σαν μια ταινία που δεν άρχισε ποτέ
Καρδιά μου πέτρωσες σ’ αυτή την προκυμαία
νύχι του φεγγαριού κι η νύχτα μια σημαία
Στημένα fix carre φαντάζουν όλα
κι οι χώροι ανανήψεως γίναν έρημα γιαπιά
πώς να μιλήσουν τα τραγούδια μου Νικόλα
για όλα όσα τέλειωσαν χωρίς ελπίδα πια
Καρδιά μου πέτρωσες σ’ αυτή την προκυμαία
νύχι του φεγγαριού κι η νύχτα μια σημαία
|
Apó mia níchta drapetevo s’ álli níchta
ki ólo stin ídia filakí girnó Manóli
pníkse ta lógia ta vuvá mu léne pních’ ta
me monaksiá ti monaksiá metráme óli
Kardiá mu pétroses s’ aftí tin prokimea
níchi tu fengariu ki i níchta mia simea
Aniperáspistos vuliázo sta skotádia
ta ónirá mu nichtopulia sto Paté
ádia othóni i zoí mu pánta ádia
san mia tenía pu den árchise poté
Kardiá mu pétroses s’ aftí tin prokimea
níchi tu fengariu ki i níchta mia simea
Stiména fix carre fantázun óla
ki i chóri ananípseos ginan érima giapiá
pós na milísun ta tragudia mu Nikóla
gia óla ósa téliosan chorís elpída pia
Kardiá mu pétroses s’ aftí tin prokimea
níchi tu fengariu ki i níchta mia simea
|
