|
Τα βράδια οι αγκαλιές, καινούργιες και παλιές
Στο βάθος της αγάπης συλλογίζονται
Κι οι άνθρωποι σεμνοί, ντυμένοι και γυμνοί
περνάνε βιαστικοί και δεν αγγίζονται
Το δάκρυ μας νερό, φευγάτο κι αλμυρό
σε κάθε διψασμένο το κεράσαμε
Απάνω ένας Θεός και κάτω ένα βυθός
που κάνει πως δεν ξέρει τι περάσαμε
Σ’ αυτές τις διακοπές, λιμάνια και σιωπές
τα πήραμε ταινία και τα δείξαμε
Και στην επιστροφή απ’ την καταστροφή
κανείς να μην πιστεύει τι τραβήξαμε
Του κόσμου τα φιλιά, καινούργια και παλιά
τα κάναμε χαρμάνι και τα μπλέξαμε
Και δίπλα ο εαυτός μονάχος του κι αυτός
το μπράβο να μας λέει που αντέξαμε
Γεια μας καρδιά, γεια μας παιδιά
Με γεια τα καλοκαίρια που δοξάσαμε,
Βρήκαμε, χάσαμε;
|
Ta vrádia i agkaliés, kenurgies ke paliés
Sto váthos tis agápis sillogizonte
Ki i ánthropi semni, ntiméni ke gimni
pernáne viastiki ke den angizonte
To dákri mas neró, fevgáto ki almiró
se káthe dipsasméno to kerásame
Apáno énas Theós ke káto éna vithós
pu káni pos den kséri ti perásame
S’ aftés tis diakopés, limánia ke siopés
ta pírame tenía ke ta diksame
Ke stin epistrofí ap’ tin katastrofí
kanis na min pistevi ti travíksame
Tu kósmu ta filiá, kenurgia ke paliá
ta káname charmáni ke ta bléksame
Ke dípla o eaftós monáchos tu ki aftós
to brávo na mas léi pu antéksame
Gia mas kardiá, gia mas pediá
Me gia ta kalokeria pu doksásame,
Oríkame, chásame;
|
