Ποια φυλακή
ποιο σκοτεινό τραπέζι
να ‘χει στρωθεί για μας τους δυο
όταν αυτό το ταξίδι τελειώσει
κι ο χρόνος θα γίνει πληγή
όταν το φως τα φτερά μας θα λιώσει
και πέσουμε πίσω στη γη.
Θα ‘μαστε μόνοι
κι αν μείναμε μόνοι
θα ζήσουμε μόνοι μαζί
μ’ ένα σταυρό
μ’ ένα τρύπιο σεντόνι
για ένα κομμάτι ουρανό.
Ποια μουσική
ποια σκοτεινή οδύνη
να ‘χει γραφτεί για μας τους δυο
έτσι που γδέρνει ο πόνος το δέρμα
να βγει της ψυχής το κεντρί
έτσι βαθιά, ως του κόσμου το τέρμα
εκεί στου βυθού τη σιωπή.
|
Pia filakí
pio skotinó trapézi
na ‘chi strothi gia mas tus dio
ótan aftó to taksídi teliósi
ki o chrónos tha gini pligí
ótan to fos ta fterá mas tha liósi
ke pésume píso sti gi.
Tha ‘maste móni
ki an miname móni
tha zísume móni mazí
m’ éna stavró
m’ éna trípio sentóni
gia éna kommáti uranó.
Pia musikí
pia skotiní odíni
na ‘chi grafti gia mas tus dio
étsi pu gdérni o pónos to dérma
na vgi tis psichís to kentrí
étsi vathiá, os tu kósmu to térma
eki stu vithu ti siopí.
|