Για πες μου τι σου εφταιξα | Gia pes mu ti su efteksa

Με πήρες ναυαγό, ναυαγό και πληγωμένο
και μου ‘δειξες συμπόνια, συμπόνια και στοργή

Και τώρα με ί με τα ίδια σου τα χέρια
ζητάς για να με βάλεις βαθιά στη μαύρη γη

Βαρύ ‘ναι το αμά το αμάρτημα που κάνεις
κι αν μ’ έσωσες, με πρόδωσες
και τώρα θες, τρελή να με πεθάνεις

Για πες μου τι σου ε τι σου έφταιξα και μου `χεις
δεμένη μ’ αλυσίδες τη δόλια μου καρδιά

Να λιώνω μέρα νύ μέρα νύχτα να πονάω
χωρίς καμιά ελπίδα, χωρίς παρηγοριά

Βαρύ ‘ναι το αμά το αμάρτημα που κάνεις
κι αν μ’ έσωσες, με πρόδωσες
και τώρα θες, τρελή να με πεθάνεις

Με πήρες ναυαγό, ναυαγό και πληγωμένο
να γιάνεις τις βαθιές, τις βαθιές λαβωματιές

Και τώρα κάθε μέ κάθε μέρα μου ανοίγεις
στο σώμα μου μεγάλες κι αγιάτρευτες πληγές

Βαρύ ‘ναι το αμά το αμάρτημα που κάνεις
κι αν μ’ έσωσες, με πρόδωσες
και τώρα θες, τρελή να με πεθάνεις

Me píres nafagó, nafagó ke pligoméno
ke mu ‘dikses sibónia, sibónia ke storgí

Ke tóra me í me ta ídia su ta chéria
zitás gia na me vális vathiá sti mavri gi

Oarí ‘ne to amá to amártima pu kánis
ki an m’ ésoses, me pródoses
ke tóra thes, trelí na me pethánis

Gia pes mu ti su e ti su éfteksa ke mu `chis
deméni m’ alisídes ti dólia mu kardiá

Na lióno méra ní méra níchta na ponáo
chorís kamiá elpída, chorís parigoriá

Oarí ‘ne to amá to amártima pu kánis
ki an m’ ésoses, me pródoses
ke tóra thes, trelí na me pethánis

Me píres nafagó, nafagó ke pligoméno
na giánis tis vathiés, tis vathiés lavomatiés

Ke tóra káthe mé káthe méra mu anigis
sto sóma mu megáles ki agiátreftes pligés

Oarí ‘ne to amá to amártima pu kánis
ki an m’ ésoses, me pródoses
ke tóra thes, trelí na me pethánis