|
Ακούω τον ήχο απ’ τα κλειδιά σου στην πόρτα
το ξέρω πως τίποτα δε θα `ναι όπως πρώτα
σκουπίζω τα μάτια μου, τραβάω το σεντόνι
κι η ωραία μοναξιά μου σε λίγο τελειώνει
Φοβάμαι… φοβάμαι…
Γιατί να επιστρέφω σε σένα
γιατί να πέφτω στα ίδια τα λάθη ξανά
Γιατί να επιστρέφω σε σένα
γιατί αφού ξέρω από πριν τι θα γίνει μετά
Φοβάμαι μακριά σου να ζήσω
φοβάμαι να ξαναγαπήσω
φοβάμαι, φοβάμαι… εμένα
και πάντα επιστρέφω σε σένα
Τη βρύση στο μπάνιο ακούω να τρίζει
μισώ το νερό που το δέρμα σου αγγίζει
θα είναι απόψε η νύχτα που θ’ ανασάνω
ή πάλι βαθιά πως κοιμάμαι θα κάνω
φοβάμαι… φοβάμαι…
|
Akuo ton ícho ap’ ta klidiá su stin pórta
to kséro pos típota de tha `ne ópos próta
skupízo ta mátia mu, traváo to sentóni
ki i orea monaksiá mu se lígo telióni
Fováme… fováme…
Giatí na epistréfo se séna
giatí na péfto sta ídia ta láthi ksaná
Giatí na epistréfo se séna
giatí afu kséro apó prin ti tha gini metá
Fováme makriá su na zíso
fováme na ksanagapíso
fováme, fováme… eména
ke pánta epistréfo se séna
Ti vrísi sto bánio akuo na trízi
misó to neró pu to dérma su angizi
tha ine apópse i níchta pu th’ anasáno
í páli vathiá pos kimáme tha káno
fováme… fováme…
|
