Μου λεν πως είν’ περαστικό
και σαν τον πρώτο τον καιρό
που σε τρελαίνει όταν κόβεις το τσιγάρο
Εγώ όμως έμαθα να ζω
με τα δικά σου σ’ αγαπώ
γι’ αυτό ανάσα μακριά σου πώς να πάρω
Γκρεμισμένο το φεγγάρι μπρος στα πόδια μου
με ρωτά γιατί δεν είμαι πια μαζί σου
Μα με πνίγει η ντροπή, χάνω τα λόγια μου
και γκρεμίζομαι κι εγώ μες στη φυγή σου
Σαν μια συνήθεια κακή
σαν μια αγιάτρευτη πληγή
Είσαι απ’ τα λάθη που όμως θες να ξανακάνεις
Μακριά σου τώρα προσπαθώ
καινούριο νόημα να βρω
μα έχω αδειάσει από αισθήσεις και δυνάμεις
Γκρεμισμένο το φεγγάρι μπρος στα πόδια μου
με ρωτά γιατί δεν είμαι πια μαζί σου
Μα με πνίγει η ντροπή, χάνω τα λόγια μου
και γκρεμίζομαι κι εγώ μες στη φυγή σου
|
Mu len pos in’ perastikó
ke san ton próto ton keró
pu se treleni ótan kóvis to tsigáro
Egó ómos ématha na zo
me ta diká su s’ agapó
gi’ aftó anása makriá su pós na páro
Gkremisméno to fengári bros sta pódia mu
me rotá giatí den ime pia mazí su
Ma me pnígi i ntropí, cháno ta lógia mu
ke gkremízome ki egó mes sti figí su
San mia siníthia kakí
san mia agiátrefti pligí
Ise ap’ ta láthi pu ómos thes na ksanakánis
Makriá su tóra prospathó
kenurio nóima na vro
ma écho adiási apó esthísis ke dinámis
Gkremisméno to fengári bros sta pódia mu
me rotá giatí den ime pia mazí su
Ma me pnígi i ntropí, cháno ta lógia mu
ke gkremízome ki egó mes sti figí su
|