|
Άλλαξα τ’ όνομά μου με ψωμί και με κρασί
Με μια πρέζα αλάτι και μια αγάπη μισή
Κι έφυγα μονάχος για τις νότιες θάλασσες
Τις αληθινές μου μάγισσες, τις μάγισσες
Εγώ ο άλλος
Πέρασα τη νύχτα σε έναν πάγκο στο σταθμό
Στην ομίχλη χαμένα ροχαλίζαν τα τρένα
Ρίξ’ τα ζάρια, ρίξ’ τα, ρίξ’ τα δίχως τελειωμό
Ρίξ’ τα συ και για μένα αφού όλα είναι ξένα
Εγώ ο άλλος
Πήρα το καράβι με τα γυάλινα πανιά
Με τρελούς συντρόφους βγήκα παγανιά
Άνθρωπος και λύκος, φύλλο και δαιμονικό
Δυο ψυχές σ’ ένα σώμα, φυλακή σε στρατώνα
Εγώ ο άλλος
Σφαίρα μαγική στη μικρή σου παλάμη
Και τα αστέρια σωρός στα λυτά σου μαλλιά
Μέσα σου κυλάει της ζωής το ποτάμι
Είναι ο κόσμος θηλιά δίχως την δική σου αγκαλιά
Εγώ ο άλλος
|
Άllaksa t’ ónomá mu me psomí ke me krasí
Me mia préza aláti ke mia agápi misí
Ki éfiga monáchos gia tis nóties thálasses
Tis alithinés mu mágisses, tis mágisses
Egó o állos
Pérasa ti níchta se énan págko sto stathmó
Stin omíchli chaména rochalízan ta tréna
Ríks’ ta zária, ríks’ ta, ríks’ ta díchos teliomó
Ríks’ ta si ke gia ména afu óla ine kséna
Egó o állos
Píra to karávi me ta giálina paniá
Me trelus sintrófus vgíka paganiá
Άnthropos ke líkos, fíllo ke demonikó
Dio psichés s’ éna sóma, filakí se stratóna
Egó o állos
Sfera magikí sti mikrí su palámi
Ke ta astéria sorós sta litá su malliá
Mésa su kilái tis zoís to potámi
Ine o kósmos thiliá díchos tin dikí su agkaliá
Egó o állos
|
