Μ’ ένα σπασμένο καθρεφτάκι
στον κόσμο βγαίνει το γυφτάκι
και χάνεται
Σάββατο στην Αγια Βαρβάρα
και εσύ θεέ και ήλιε βάρα
δεν πιάνεται
Μαύρα τα μάτια κι οι βλεφαρίδες
και μονοπάτια με νυχτερίδες
καρφί δεν καίγεται
Κι εσύ μια μέρα που δε με είδες
και τι θα γίνει και που με είδες
ζωή δε λέγεται
Τα μεσημέρια μες στην νταλίκα
που πάει δεν ξέρει κι έχει μια γλύκα
κι αισθάνεται
πως πάνε κι έρχονται τα χρόνια
σαν της νταλίκας τα πεπόνια
και χάνεται
άσε με, άσε με, άσε με
και σαν ντέφι πιάσε με
|
M’ éna spasméno kathreftáki
ston kósmo vgeni to giftáki
ke chánete
Sávvato stin Agia Oarvára
ke esí theé ke ílie vára
den piánete
Mavra ta mátia ki i vlefarídes
ke monopátia me nichterídes
karfí den kegete
Ki esí mia méra pu de me ides
ke ti tha gini ke pu me ides
zoí de légete
Ta mesiméria mes stin ntalíka
pu pái den kséri ki échi mia glíka
ki esthánete
pos páne ki érchonte ta chrónia
san tis ntalíkas ta pepónia
ke chánete
áse me, áse me, áse me
ke san ntéfi piáse me
|