Είδα στον ύπνο μου βροχή,
ζούσα στην άλλη μου ζωή,
η αγάπη ήταν στα μαύρα,
στον ύπνο μου έβλεπα νερά
κι εγώ σκυφτός, χωρίς χαρά,
στη δίψα και στη λάβρα.
Στα χρόνια που περπάταγα,
πεινούσα, στραβοπάταγα
χωρίς Θεό και μάνα,
ξημέρωνε, δεν είχε φως
κι εγώ ήμουν ο άλλος μου εαυτός
κι η αγάπη ήταν στα μαύρα.
Είδα στον ύπνο μου βροχή
κι εσύ στη μέση, μοναχή,
η αγάπη είναι στα μαύρα,
στον ύπνο μου έβλεπα νερά
μα ήταν μακριά τα κύματα
της θάλασσας η αύρα.
Απ’ τη ζωή όσα γεύθηκα
δεν τα `ζησα, ονειρεύτηκα,
λες και μου κάναν μάγια,
το όνειρο ήταν η ζωή
μα μη ρωτάς πως και γιατί
η αγάπη είναι στα μαύρα,
η αγάπη είναι στα μαύρα.
Το όνειρο ήταν η ζωή
μα μη ρωτάς πως και γιατί
η αγάπη είναι στα μαύρα,
η αγάπη είναι στα μαύρα.
|
Ida ston ípno mu vrochí,
zusa stin álli mu zoí,
i agápi ítan sta mavra,
ston ípno mu évlepa nerá
ki egó skiftós, chorís chará,
sti dípsa ke sti lávra.
Sta chrónia pu perpátaga,
pinusa, stravopátaga
chorís Theó ke mána,
ksimérone, den iche fos
ki egó ímun o állos mu eaftós
ki i agápi ítan sta mavra.
Ida ston ípno mu vrochí
ki esí sti mési, monachí,
i agápi ine sta mavra,
ston ípno mu évlepa nerá
ma ítan makriá ta kímata
tis thálassas i avra.
Ap’ ti zoí ósa gefthika
den ta `zisa, onireftika,
les ke mu kánan mágia,
to óniro ítan i zoí
ma mi rotás pos ke giatí
i agápi ine sta mavra,
i agápi ine sta mavra.
To óniro ítan i zoí
ma mi rotás pos ke giatí
i agápi ine sta mavra,
i agápi ine sta mavra.
|