|
Ένα σπίτι κάτω, ένα σπίτι πάνω,
ένα σπίτι δίπλα και στη μέση εγώ.
Όλο λέω τι κάνω, όλο λέω πού ήρθα,
όλο λέω θα φύγω κι όλο μένω εδώ
Το ‘χω αποφασίσει θα μετακομίσω
μα μου λεν οι τοίχοι τι θα βρεις αλλού.
Η ζωή του ανθρώπου δε γυρίζει πίσω
εδώ πέρα ζούμε ό,τι ζει παντού.
Πες μου η αγάπη πού μένει, σε ποιον όροφο μένει
αν τα βράδια κοιμάται ή αν με περιμένει,
σ’ ένα παράθυρο είδα μια σκιά αναμμένη
κι η καρδιά μου απ’ τη σκάλα να σε βρει ανεβαίνει, ανεβαίνει.
Απ’ τον ένα τοίχο λένε ησυχία
απ’ τον άλλον τοίχο στήνουνε καβγά,
που ένας «θα καλέσω την αστυνομία»,
«έχω ιδιοκτησία» ο άλλος απαντά.
Κι απ’ τον τρίτο τοίχο η διπλανή κυρία
έχει ανοίξει μάτι έχει στήσει αφτί
κι είναι πιο δική της του άλλου η ιστορία
τι έχει στο κρεβάτι, τι έχει στη ζωή.
Πες μου η αγάπη πού μένει, σε ποιον όροφο μένει
αν τα βράδια κοιμάται ή αν με περιμένει,
σ’ ένα παράθυρο είδα μια σκιά αναμμένη
κι η καρδιά μου απ’ τη σκάλα να σε βρει ανεβαίνει, ανεβαίνει.
|
Έna spíti káto, éna spíti páno,
éna spíti dípla ke sti mési egó.
Όlo léo ti káno, ólo léo pu írtha,
ólo léo tha fígo ki ólo méno edó
To ‘cho apofasísi tha metakomíso
ma mu len i tichi ti tha vris allu.
I zoí tu anthrópu de girízi píso
edó péra zume ó,ti zi pantu.
Pes mu i agápi pu méni, se pion órofo méni
an ta vrádia kimáte í an me periméni,
s’ éna paráthiro ida mia skiá anamméni
ki i kardiá mu ap’ ti skála na se vri aneveni, aneveni.
Ap’ ton éna ticho léne isichía
ap’ ton állon ticho stínune kavgá,
pu énas «tha kaléso tin astinomía»,
«écho idioktisía» o állos apantá.
Ki ap’ ton tríto ticho i diplaní kiría
échi aniksi máti échi stísi aftí
ki ine pio dikí tis tu állu i istoría
ti échi sto kreváti, ti échi sti zoí.
Pes mu i agápi pu méni, se pion órofo méni
an ta vrádia kimáte í an me periméni,
s’ éna paráthiro ida mia skiá anamméni
ki i kardiá mu ap’ ti skála na se vri aneveni, aneveni.
|
