|
Στα μεγάλα θέατρα
Παίζονται οι ζωές
Από έρωτα δεμένες
Στο μαχαίρι του έπειτα
Κόβονται κι αυτές
Και πέφτουνε σπασμένες
Η αυλαία έκλεισε
Δεν ειν’ έργο εδώ
Είναι εδώ ζωή
Και μη με κοιτάς σαν θεά
Άνθρωπος εγώ
Άνθρωπος κι εσύ
Και οι δυο χαμένοι χωριστά
Τόσο σ’ αποθέωνα
Τόσο ιδανικά
Έτσι είναι η αγάπη
Τώρα βγάλ’ το θέαμα
Βγάλε τα φτερά
Και γίνε πάλι στάχτη
Η αυλαία έκλεισε
Δεν ειν’ έργο εδώ
Είναι εδώ ζωή
Και μη με κοιτάς σαν θεά
Άνθρωπος εγώ
Άνθρωπος κι εσύ
Και οι δυο χαμένοι χωριστά
Δεν ειν’ έργο εδώ
Είναι εδώ ζωή
Και μη με κοιτάς σαν θεά
Άνθρωπος εγώ
Άνθρωπος κι εσύ
Και οι δυο χαμένοι χωριστά
|
Sta megála théatra
Pezonte i zoés
Apó érota deménes
Sto macheri tu épita
Kóvonte ki aftés
Ke péftune spasménes
I avlea éklise
Den in’ érgo edó
Ine edó zoí
Ke mi me kitás san theá
Άnthropos egó
Άnthropos ki esí
Ke i dio chaméni choristá
Tóso s’ apothéona
Tóso idaniká
Έtsi ine i agápi
Tóra vgál’ to théama
Ogále ta fterá
Ke gine páli stáchti
I avlea éklise
Den in’ érgo edó
Ine edó zoí
Ke mi me kitás san theá
Άnthropos egó
Άnthropos ki esí
Ke i dio chaméni choristá
Den in’ érgo edó
Ine edó zoí
Ke mi me kitás san theá
Άnthropos egó
Άnthropos ki esí
Ke i dio chaméni choristá
|
