|
Τον καιρό των ανέμων
σε μιαν άλλη εποχή
να πετάς σ’ είχα δει
με φτερά ραγισμένα
Τον καιρό των ανέμων
μεθυσμένη βροχή
είχες πέσει στη γη
για να ζήσεις μ’ εμένα
Τον καιρό των ανέμων
σ’ αγαπούσα πολύ
και κανείς μη σου πει
πως δεν ήσουν για μένα
της ψυχής μου γαλάζιο
μεταξένιο πουλί
ακριβή μου γιορτή
δυο ζωές, σώμα ένα
Η εποχή των ανέμων
έχει αλλάξει καιρό
μόνο εγώ λαχταρώ
το δικό σου σημάδι
Της φυγής σου το χάδι
αγκαλιά το κρατώ
πεινασμένο μωρό
με ξυπνάει κάθε βράδυ
Τον καιρό των ανέμων
σ’ είχε φέρει η σιωπή
και κανείς δεν μπορεί
να σε πάρει από μένα
|
Ton keró ton anémon
se mian álli epochí
na petás s’ icha di
me fterá ragisména
Ton keró ton anémon
methisméni vrochí
iches pési sti gi
gia na zísis m’ eména
Ton keró ton anémon
s’ agapusa polí
ke kanis mi su pi
pos den ísun gia ména
tis psichís mu galázio
metaksénio pulí
akriví mu giortí
dio zoés, sóma éna
I epochí ton anémon
échi alláksi keró
móno egó lachtaró
to dikó su simádi
Tis figís su to chádi
agkaliá to krató
pinasméno moró
me ksipnái káthe vrádi
Ton keró ton anémon
s’ iche féri i siopí
ke kanis den bori
na se pári apó ména
|
