Η μάνα μου με δέρνει καλέ μου και πονώ
με δέρνει με σκοτώνει τα βράδια που γυρνώ
και το παράπονό μου σ’εσένα θα το πω
η μάνα μου με δέρνει γιατί σε αγαπώ
Βρε μάνα μη με δέρνεις σεβντά έχω τρελό
αδίκως κοπιάζεις δε βάζω γω μυαλό
γιατί στην αγκαλιά του μια ώρα σαν περνώ
το ξύλο π’έχω φάει αμέσως το ξεχνώ
Τη γνώμη δεν αλλάζω τον όρκο δεν πατώ
τον άντρα π’αγαπάω δεν τον απαρατώ
βρε μάνα σκότωσέ με δε βγάζω γω μιλιά
εσύ μου δίνεις ξύλο κι αυτός γλυκά φιλιά
|
I mána mu me dérni kalé mu ke ponó
me dérni me skotóni ta vrádia pu girnó
ke to paráponó mu s’eséna tha to po
i mána mu me dérni giatí se agapó
Ore mána mi me dérnis sevntá écho treló
adíkos kopiázis de vázo go mialó
giatí stin agkaliá tu mia óra san pernó
to ksílo p’écho fái amésos to ksechnó
Ti gnómi den allázo ton órko den pató
ton ántra p’agapáo den ton aparató
vre mána skótosé me de vgázo go miliá
esí mu dínis ksílo ki aftós gliká filiá
|