Από μακριά
σ’ ένα κόσμο τόσο ξένο
δείχνουν όλα τόσο βιαστικά
Η μέρα φεύγει και εγώ που μένω
τίποτα πάλι δεν περιμένω
η μέρα φεύγει και εγώ που μένω
ούτε και εσένα πια δε σε ξέρω
Ποτέ ξανά
πες μου που ήσουνα τις μέρες που χανόμουν μες στη μοναξιά
Κρυφή ματιά
σε κοιτάζω και το ξέρω θα μου φύγεις με τα φώτα σβηστά
|
Apó makriá
s’ éna kósmo tóso kséno
dichnun óla tóso viastiká
I méra fevgi ke egó pu méno
típota páli den periméno
i méra fevgi ke egó pu méno
ute ke eséna pia de se kséro
Poté ksaná
pes mu pu ísuna tis méres pu chanómun mes sti monaksiá
Krifí matiá
se kitázo ke to kséro tha mu fígis me ta fóta svistá
|