Μοναχογιός ανέδιασε στα όρη κυνηγάρης
και λάβωσε μια πέρδικα στο Τσουρλιστό Χαράκι.
Στη χέρα του τηνε βαστά και τηνε καμαρώνει
κι εκείνη ως αναντράνισε παίρνει φωνή και λέει:
«Άφησε τσι φτερούγες μου λίγο να ξαλαφρώσω,
να τεντωθούν τα μέλη μου, πέντε να κάμω ζάλα,
να καμαρώσω τα σπαρτά, τα δέντρη και τα ρυάκια,
να πα να ιδώ τσι τόπους μου, να τσ’ αποχαιρετίξω.
Και να σφαλίσω τη φωλιά, γεράκια μην τη δούνε,
να πω στο νοικοκύρη τζη να μη στενοχωράται,
να πω στα περδικόπουλα να μη με περιμένουν
και τε μαζί σου πάρε με κι ό,τι κι αν θες με κάμε».
Παίρνουν το νιο τα κλάματα
και χάμε την αφήνει….
και το τουφέκι τό ‘σπασε.
|
Monachogiós anédiase sta óri kinigáris
ke lávose mia pérdika sto Tsurlistó Charáki.
Sti chéra tu tine vastá ke tine kamaróni
ki ekini os anantránise perni foní ke léi:
«Άfise tsi fteruges mu lígo na ksalafróso,
na tentothun ta méli mu, pénte na kámo zála,
na kamaróso ta spartá, ta déntri ke ta riákia,
na pa na idó tsi tópus mu, na ts’ apocheretíkso.
Ke na sfalíso ti foliá, gerákia min ti dune,
na po sto nikokíri tzi na mi stenochoráte,
na po sta perdikópula na mi me periménun
ke te mazí su páre me ki ó,ti ki an thes me káme».
Pernun to nio ta klámata
ke cháme tin afíni….
ke to tuféki tó ‘spase.
|