Τα λόγια, τα ομορφόλογα, που μου πες μια φορά,
την ώρα που ο ήλιος έδυνε χωρίς να δίνει χρώμα,
κανένα χρώμα στα νερά του ακίνητου γιαλού,
κι ήταν, ολόγυρα, σιγή στον άδεντρο τον κάμπο.
Βαθιά σιγή που νόμιζες
πως θ’ άκουες το σκοτάδι να χύνεται στη γη.
Τα λόγια, τα ομορφόλογα, τα ξέχασες, καλή μου!
Τα λόγια, τα ομορφόλογα, τα ξέχασες, καλή μου!
Μα εγώ ξανάειδα, σήμερα, τον κοιμισμένο κάμπο,
στη θεία του τη μοναξιά, στη θεία του τη μοναξιά.
Κι ήταν ωραίος όπως ποτέ δεν ήτανε το πάθος,
κι ήταν πλατύς, ελεύθερη ν’ ανοίγεται η ψυχή.
Κι εκεί σιγοψιθύρισα,
μονάχος στον εαυτό μου, που μου πες μια φορά:
Τα λόγια, τα ομορφόλογα, τα ξέχασες, καλή μου!
Τα λόγια, τα ομορφόλογα, τα ξέχασες, καλή μου!
|
Ta lógia, ta omorfóloga, pu mu pes mia forá,
tin óra pu o ílios édine chorís na díni chróma,
kanéna chróma sta nerá tu akínitu gialu,
ki ítan, ológira, sigí ston ádentro ton kábo.
Oathiá sigí pu nómizes
pos th’ ákues to skotádi na chínete sti gi.
Ta lógia, ta omorfóloga, ta kséchases, kalí mu!
Ta lógia, ta omorfóloga, ta kséchases, kalí mu!
Ma egó ksanáida, símera, ton kimisméno kábo,
sti thia tu ti monaksiá, sti thia tu ti monaksiá.
Ki ítan oreos ópos poté den ítane to páthos,
ki ítan platís, eleftheri n’ anigete i psichí.
Ki eki sigopsithírisa,
monáchos ston eaftó mu, pu mu pes mia forá:
Ta lógia, ta omorfóloga, ta kséchases, kalí mu!
Ta lógia, ta omorfóloga, ta kséchases, kalí mu!
|