Καβαλάρης στραφτερός | Kavaláris strafterós

Μέσα στο νερό, στο νερό χωρίς βυθό,
το αίμα μου κυλάει.
Του καημού, του καημού το μυστικό
η αμμουδιά κρατάει.

Ξέχασα πως είν’ η αγάπη
των ανθρώπων η φωνή
κι ήρθε ένα μικρό καράβι
και μου πήρε την ψυχή.

Τ’ άλογο, τ’ άλογο το φτερωτό,
τον ήλιο κυνηγάει.
Καβαλάρης, καβαλάρης στραφτερός,
κρατάει το χαλινάρι.

Πάτησε την αμμουδιά μου,
έδιωξε την προσμονή,
φύσηξε τα κύματά μου
και εχάθηκε η αυγή.

Mésa sto neró, sto neró chorís vithó,
to ema mu kilái.
Tu kaimu, tu kaimu to mistikó
i ammudiá kratái.

Kséchasa pos in’ i agápi
ton anthrópon i foní
ki írthe éna mikró karávi
ke mu píre tin psichí.

T’ álogo, t’ álogo to fterotó,
ton ílio kinigái.
Kavaláris, kavaláris strafterós,
kratái to chalinári.

Pátise tin ammudiá mu,
édiokse tin prosmoní,
físikse ta kímatá mu
ke echáthike i avgí.