Εμείς οι ίδιοι την ζωή μας τη χαλάμε
Και τις καρδιές μας τις αφήνουμε αδειανές
Την ανθρωπιά και την αγάπη την ξεχνάμε
Σ’ αυτή την ζούγκλα που ‘χει ανθρώπινες φωνές
Και δεν ξέρουμε που πάμε
Και ο δρόμος πού θα βγει
Προχωράμε σαν τρελοί πάνω στη γη
Πότε μίση πότε πάθη
Μια ζωή γεμάτη λάθη
Μια ζωή που τη χαλάμε
Και ξεχνάμε ν’ αγαπάμε
Από την ώρα που τα χέρια μας αισθάνονται
Γινόμαστε άπληστοι και απειλητικοί
Και δεν κοιτάμε πως τα όνειρα δεν πιάνονται
Κι ότι από δω είμαστε απλώς περαστικοί
|
Emis i ídii tin zoí mas ti chaláme
Ke tis kardiés mas tis afínume adianés
Tin anthropiá ke tin agápi tin ksechnáme
S’ aftí tin zugkla pu ‘chi anthrópines fonés
Ke den ksérume pu páme
Ke o drómos pu tha vgi
Prochoráme san treli páno sti gi
Póte mísi póte páthi
Mia zoí gemáti láthi
Mia zoí pu ti chaláme
Ke ksechnáme n’ agapáme
Apó tin óra pu ta chéria mas esthánonte
Ginómaste áplisti ke apilitiki
Ke den kitáme pos ta ónira den piánonte
Ki óti apó do imaste aplós perastiki
|