Και η κομμένη αναπνοή
δυο μοναξιές ως το πρωί
τις αποτέλειωσε.
Κορμί καράβι στον καιρό
κι αυτό το κύμα το γερό
στα βράχια μ’ έλιωσε.
Από το χείλος του γκρεμού
εδώ στην άκρη του καημού
τη βάρκα στείλαμε.
Κι αφού κι οι δυο μας ναυαγοί
πες ότι απόψε βρήκες γη
και ξαναφίλα με.
Ξενιτεμένα μου φιλιά
σ’ αυτήν εδώ την αγκαλιά
πατρίδα βρήκαμε.
Σαν πειρατής, σαν τιμωρός,
σαν ένας κόσμος αρμυρός
κι απόψε γλύκανε.
Από το χείλος του γκρεμού
εδώ στην άκρη του καημού
τη βάρκα στείλαμε.
Κι αφού κι οι δυο μας ναυαγοί
πες ότι απόψε βρήκες γη
και ξαναφίλα με.
|
Ke i komméni anapnoí
dio monaksiés os to pri
tis apotéliose.
Kormí karávi ston keró
ki aftó to kíma to geró
sta vráchia m’ éliose.
Apó to chilos tu gkremu
edó stin ákri tu kaimu
ti várka stilame.
Ki afu ki i dio mas nafagi
pes óti apópse vríkes gi
ke ksanafíla me.
Kseniteména mu filiá
s’ aftín edó tin agkaliá
patrída vríkame.
San piratís, san timorós,
san énas kósmos armirós
ki apópse glíkane.
Apó to chilos tu gkremu
edó stin ákri tu kaimu
ti várka stilame.
Ki afu ki i dio mas nafagi
pes óti apópse vríkes gi
ke ksanafíla me.
|