Όταν έμαθα πως θες να ξαναρθείς
την καρδιά μου άνοιξα μέσα να μπεις.
Γέμισα κι ένα ποτήρι στο `δωσα για να το πιεις
κέρασμα της μοναξιάς μου της πικρής.
Και περιμένω, και περιμένω, και περιμένω
μα εσύ αργείς.
Και περιμένω, και περιμένω, και περιμένω.
Όταν έμαθα πως θες να ξαναρθείς
μ’ ένα δάκρυ σε ζωγράφισα στη γη.
Κι έσκυψα να σε φιλήσω, ότι έχω να σου πω
είμαι μόνος, σ’ έχω ανάγκη, σ’ αγαπώ.
Και περιμένω, και περιμένω, και περιμένω
μα εσύ αργείς.
Και περιμένω, και περιμένω, και περιμένω.
μα εσύ αργείς.
|
Όtan ématha pos thes na ksanarthis
tin kardiá mu ániksa mésa na bis.
Gemisa ki éna potíri sto `dosa gia na to piis
kérasma tis monaksiás mu tis pikrís.
Ke periméno, ke periméno, ke periméno
ma esí argis.
Ke periméno, ke periméno, ke periméno.
Όtan ématha pos thes na ksanarthis
m’ éna dákri se zográfisa sti gi.
Ki éskipsa na se filíso, óti écho na su po
ime mónos, s’ écho anágki, s’ agapó.
Ke periméno, ke periméno, ke periméno
ma esí argis.
Ke periméno, ke periméno, ke periméno.
ma esí argis.
|