|
Κάθε αρχή κρύβει στο βάθος ένα τέλος
σκουριάζει κάποτε του έρωτα το βέλος
μα δε με νοιάζει η επόμενη ηλιαχτίδα.
Είναι η πυξίδα μου σε σένα κολλημένη
και ό,τι παίζει είναι έννοια αφηρημένη
κι ας ξεθωριάζει μες στου χρόνου την παγίδα.
Όσο τα μάτια σου θα έχουν ίδιο χρώμα
θα σ’ αγαπάω, ας βρεθώ σε ξένο σώμα.
Όσο τα μάτια θα ‘χουν κάτι από νύχτα
θα σου φωνάζω δε σ’ αλλάζω καληνύχτα.
Είσαι στη Γη για μένα της Εδέμ ο κήπος
εκεί κουρνιάζει της καρδιάς ο κάθε κτύπος
βρίσκει απάγκιο απ’ του κόσμου την τρεχάλα.
Είσαι η πυξίδα μου μ’ αστέρια κεντημένη
κι ό,τι παίζει είναι έννοια αφηρημένη
ο έρωτάς σου τ’ ουρανού μου είναι σκάλα.
|
Káthe archí krívi sto váthos éna télos
skuriázi kápote tu érota to vélos
ma de me niázi i epómeni iliachtída.
Ine i piksída mu se séna kolliméni
ke ó,ti pezi ine énnia afiriméni
ki as ksethoriázi mes stu chrónu tin pagida.
Όso ta mátia su tha échun ídio chróma
tha s’ agapáo, as vrethó se kséno sóma.
Όso ta mátia tha ‘chun káti apó níchta
tha su fonázo de s’ allázo kaliníchta.
Ise sti Gi gia ména tis Edém o kípos
eki kurniázi tis kardiás o káthe ktípos
vríski apágkio ap’ tu kósmu tin trechála.
Ise i piksída mu m’ astéria kentiméni
ki ó,ti pezi ine énnia afiriméni
o érotás su t’ uranu mu ine skála.
|
