Εγώ δεν ήμουν ο ουρανός
Που θα σ’ ανέβαζε στα αστέρια
Μα ήμουν τα χέρια να πιαστείς και ν’ ανεβείς
Και αφού μου λες ότι δεν ήμουνα και τίποτα για σένα
Τώρα σαν τίποτα θ’ ανάψω να με δεις
Τώρα σαν τίποτα θ’ ανάψω
Θα γίνω εγώ κανένας και σαν κανένας
Θα γυρίζω μες στους δρόμους
Σαν αγρίμι, σαν αέρας
Και σαν κανένας θα σου κλέβω λίγη αγάπη
Που αξίζει ο καθένας
Θα γίνω εγώ
Εγώ δεν ήμουνα το γέλιο
Που θα στέρευε το δάκρυ
Μα ήμουν η άκρη απ’ τα χείλη να πιαστείς
Και αφού εσύ μετράς τα σώματα που σμίξανε σαν λάθη
Εγώ τα λάθη μου τα καίω για να ζεις
Εγώ τα λάθη μου τα καίω
|
Egó den ímun o uranós
Pu tha s’ anévaze sta astéria
Ma ímun ta chéria na piastis ke n’ anevis
Ke afu mu les óti den ímuna ke típota gia séna
Tóra san típota th’ anápso na me dis
Tóra san típota th’ anápso
Tha gino egó kanénas ke san kanénas
Tha girízo mes stus drómus
San agrími, san aéras
Ke san kanénas tha su klévo lígi agápi
Pu aksízi o kathénas
Tha gino egó
Egó den ímuna to gélio
Pu tha stéreve to dákri
Ma ímun i ákri ap’ ta chili na piastis
Ke afu esí metrás ta sómata pu smíksane san láthi
Egó ta láthi mu ta keo gia na zis
Egó ta láthi mu ta keo
|