Μια σταλαγματιά ο χρόνος
η δική μας επαφή
σαν το δάκρυ που κυλάει
και δεν έχει επιστροφή
και στο πάτωμα σαν φτάσει
δε σε ξέχασα θα γράψει
σ’ αγαπώ πολύ
Κάθε μέρα που περνάει
και δεν είμαστε μαζί
η ζωή μου πάει πίσω
κι η αιτία είσαι εσύ
Μια σταλιά είναι ο κόσμος
τώρα που δεν είσαι εδώ
στων ονείρων μου την άκρη
ψάχνω πάλι να σε βρω
κι αν με έχεις ξεπεράσει
κι όλα τα ’χεις πια ξεχάσει
εγώ δε σε ξεχνώ
Κάθε μέρα που περνάει
και δεν είμαστε μαζί
η ζωή μου πάει πίσω
κι η αιτία είσαι εσύ
|
Mia stalagmatiá o chrónos
i dikí mas epafí
san to dákri pu kilái
ke den échi epistrofí
ke sto pátoma san ftási
de se kséchasa tha grápsi
s’ agapó polí
Káthe méra pu pernái
ke den imaste mazí
i zoí mu pái píso
ki i etía ise esí
Mia staliá ine o kósmos
tóra pu den ise edó
ston oniron mu tin ákri
psáchno páli na se vro
ki an me échis kseperási
ki óla ta ’chis pia ksechási
egó de se ksechnó
Káthe méra pu pernái
ke den imaste mazí
i zoí mu pái píso
ki i etía ise esí
|