|
Τρέχει με χίλια η ζωή
τι παρατάει, τι πάει να βρει,
ούτε που ξέρω.
Από καημό σ’ άλλον καημό
με ίσκιους πάντα πολεμώ,
τι να σου φέρω.
Αυτοί που ξέρουν δε μιλούν,
στον ύπνο τους παραμιλούν
για ότι θα γίνει.
Φυσάει ταξίδια από παντού,
κι εσύ στο στήθος μου τατού,
που πια δε σβήνει.
Κάτι περιμένω μα δεν ξέρω τι,
κάτι σαν τραγούδι, κάτι σαν γιορτή.
Μα του κόσμου το θεότρελο λιμπρέτο,
το Καλό και το Κακό θέλει ντουέτο.
Κάτι περιμένω μα δεν ξέρω τι,
τι να κρύβει της Πανδώρας το κουτί;
Ρίξ’ τον φόβο σου στης θάλασσας τα βάθη
χάρισέ μου και το ρόδο και τ’ αγκάθι.
Δυο μοναξιές σε μια γωνιά,
βάζουν φωτιά στην παγωνιά,
γλεντούν τον πόνο.
Ποιος ζει με δάκρυα δανεικά;
Ποιο δίκιο τ’ άδικο νικά,
σ’ αυτόν τον κόσμο;
|
Tréchi me chília i zoí
ti paratái, ti pái na vri,
ute pu kséro.
Apó kaimó s’ állon kaimó
me ískius pánta polemó,
ti na su féro.
Afti pu ksérun de milun,
ston ípno tus paramilun
gia óti tha gini.
Fisái taksídia apó pantu,
ki esí sto stíthos mu tatu,
pu pia de svíni.
Káti periméno ma den kséro ti,
káti san tragudi, káti san giortí.
Ma tu kósmu to theótrelo libréto,
to Kaló ke to Kakó théli ntuéto.
Káti periméno ma den kséro ti,
ti na krívi tis Pandóras to kutí;
Ríks’ ton fóvo su stis thálassas ta váthi
chárisé mu ke to ródo ke t’ agkáthi.
Dio monaksiés se mia goniá,
vázun fotiá stin pagoniá,
glentun ton póno.
Pios zi me dákria daniká;
Pio díkio t’ ádiko niká,
s’ aftón ton kósmo;
|
