Για μένα που με πήραν ξαφνικά
καθόλου να μην κλαις και μαραζώνεις
και κοίτα να φυλάγεσαι καλά
είναι χειμώνας και νωρίς νυχτώνει.
Κι αν ο καημός τ’ απόγευμα αργά
στην κάμαρη σου μπαίνει και κουρνιάζει
σύρε μια βόλτα στα δρομάκια τα στενά
κι άσ’ τον εκεί, για μένα, μη σε νοιάζει…
Τα λόγια που σου έλεγα συχνά
και τα τραγούδια που ‘γραφα για σένα
λησμόνησέ τα, δε φελάνε πια
μαζί με όλα τα άλλα, τα χαμένα…
Μονάχα σαν θα ‘ρθούν άλλοι καιροί
και του φονιά τ’ αστέρι βασιλέψει
θυμήσου αυτόν που ονειρευτήκατε μαζί
και στο όνειρο πολύ είχε πιστέψει…
|
Gia ména pu me píran ksafniká
kathólu na min kles ke marazónis
ke kita na filágese kalá
ine chimónas ke norís nichtóni.
Ki an o kaimós t’ apógevma argá
stin kámari su beni ke kurniázi
síre mia vólta sta dromákia ta stená
ki ás’ ton eki, gia ména, mi se niázi…
Ta lógia pu su élega sichná
ke ta tragudia pu ‘grafa gia séna
lismónisé ta, de feláne pia
mazí me óla ta álla, ta chaména…
Monácha san tha ‘rthun álli keri
ke tu foniá t’ astéri vasilépsi
thimísu aftón pu onireftíkate mazí
ke sto óniro polí iche pistépsi…
|