Δεν έχει άρωμα το φως
όταν τα μάτια ανοίγεις
βράχια στα πέλαγα του”μπλέ”
τα δάκρυα
μες το κρασί τα σβήνεις.
Τι χρώμα να ‘χει η Άνοιξη
όταν δε την αγγίζεις
έρωτας είναι ο έρωτας του Εσπερινού
που χάνεται όσο δίνεις.
Τραβάς τις άκρες στο σκοινί
χορεύεις με τα λάθη
ό, τι πληγώνει σε μεθάει και το ζητάς
στων πειρατών τα πάθη.
Αυτοί χρωστάνε κάπου αλλού
μα εσύ χρωστάς σε εσένα
τραγούδια αταξίδευτα του λυτρωμού
και του Αιγαίου…”κέρνα”.
Όνειρα μες τα όνειρα
ο ήλιος έχει μνήμη
παλεύω με το θάνατο του πηγαιμού
κι ότι αγαπάω θα μείνει.
|
Den échi ároma to fos
ótan ta mátia anigis
vráchia sta pélaga tu”blé”
ta dákria
mes to krasí ta svínis.
Ti chróma na ‘chi i Άniksi
ótan de tin angizis
érotas ine o érotas tu Esperinu
pu chánete óso dínis.
Travás tis ákres sto skiní
chorevis me ta láthi
ó, ti pligóni se methái ke to zitás
ston piratón ta páthi.
Afti chrostáne kápu allu
ma esí chrostás se eséna
tragudia ataksídefta tu litromu
ke tu Egeu…”kérna”.
Όnira mes ta ónira
o ílios échi mními
palevo me to thánato tu pigemu
ki óti agapáo tha mini.
|