Αχ αγάπη μου, δεν ξέρεις τι θα πει πεθαίνω,
σκάλα για παράδεισο, βρήκα κι ανεβαίνω…
Αχ αγάπη μου, δεν ξέρεις τι θα πει είμαι μόνη,
μες απ’ τα ενθύμια με θυμούνται οι χρόνοι.
Ο κόσμος, η νύχτα, το σπίτι κι εγώ,
οι δρόμοι, τα φώτα, η πόλη…
Δεν ήρθες, δε θα `ρθεις, σκιές κυνηγώ,
καρδιά σαν κλειστό πορτοφόλι.
Αχ αγάπη μου, φοβάμαι είδα τι παθαίνει
όποιος μπαίνει στ’ όνειρο και πιο μόνος βγαίνει…
Ζω χωρίς υπόλοιπο, κι η ψυχή το ξέρει,
το φιλί που έστειλα γύρισε μαχαίρι.
|
Ach agápi mu, den kséris ti tha pi petheno,
skála gia parádiso, vríka ki aneveno…
Ach agápi mu, den kséris ti tha pi ime móni,
mes ap’ ta enthímia me thimunte i chróni.
O kósmos, i níchta, to spíti ki egó,
i drómi, ta fóta, i póli…
Den írthes, de tha `rthis, skiés kinigó,
kardiá san klistó portofóli.
Ach agápi mu, fováme ida ti patheni
ópios beni st’ óniro ke pio mónos vgeni…
Zo chorís ipólipo, ki i psichí to kséri,
to filí pu éstila girise macheri.
|