Κομήτης | Komítis

Του χρόνου το αερόστατο σε πήρε μακριά
κι εγώ καθόμουν μοναχή και σε κοιτούσα
Και μοιάζει σαν ναυάγιο η άδεια μου αγκαλιά
ας ήταν ό,τι ζούσαμε να ξαναζούσα

Σαν τον κομήτη σε κάποια παραλία τη νύχτα θα σε βλέπω
αχ και να σ’ είχα κοντά μου πάλι εδώ…

Σε μια φωτογραφία τώρα ξαναζείς
την έχω φυλαγμένη μέσα στην καρδιά μου
για μένα μοιάζει να `ναι πρόβλημα ζωής
να σ’ έσφιγγα για μια φορά στην αγκαλιά μου

Tu chrónu to aeróstato se píre makriá
ki egó kathómun monachí ke se kitusa
Ke miázi san nafágio i ádia mu agkaliá
as ítan ó,ti zusame na ksanazusa

San ton komíti se kápia paralía ti níchta tha se vlépo
ach ke na s’ icha kontá mu páli edó…

Se mia fotografía tóra ksanazis
tin écho filagméni mésa stin kardiá mu
gia ména miázi na `ne próvlima zoís
na s’ ésfinga gia mia forá stin agkaliá mu